Zalety diagnostyki przedimplantacyjnej, czyli badania genetycznego zarodków, są powszechnie znane. Przede wszystkim, dzięki diagnostyce PGT-A, czyli weryfikacji dużych mutacji chromosomowych (tzw. aneuploidii) w zarodkach, możemy zmniejszyć ryzyko urodzenia dziecka chorego np. na Zespół Downa, Edwardsa, Patau, Turnera i Klinefeltera.

Renata i Tadeusz starali się o dziecko przez kilka lat. Kilku lekarzy, mnóstwo badań i wreszcie diagnoza: kryptozoospermia. Ilość plemników tak mała, że zapłodnienie naturalne nie wchodzi w grę, pozostaje tylko in vitro. Wielomiesięczne leczenie urologiczne sprawiło, że poprawiła się morfologia plemników, choć nadal było ich na tyle mało, że Pacjenci zdecydowali się na zabieg in vitro, pod opieką doktora Janeczko. Tylko jeden zarodek, jeden transfer, jedna szansa. 9 miesięcy później, w drodze cesarskiego cięcia, na świat przyszła Ona – Lila. Dziś spotykamy się z Renatą – mamą Lilianki, aby zapytać o to, jak zmienił się jej świat po narodzinach córki.

W poprzednim wpisie Czy moje dziecko bedzie zdrowe czyli jak badamy zarodki omówiłam rodzaje diagnostyki przedimplantacyjnej, wskazania oraz warunki, jakie trzeba spełnić, aby do niej przystąpić. Dziś zaproszę Was do laboratorium i poznacie nieco więcej szczegółów. Zapraszam!

Skuteczność procedury in vitro zależy od wielu czynników:

• Związanych z jakością komórek jajowych i plemników: od wieku pacjentów, stylu życia, sposobu odżywiania, schorzeń towarzyszących niepłodności, czasu trwania niepłodności
• Związanych ze stymulacją i przebiegiem procedury in vitro: od doboru leków do stymulacji, długości stymulacji, właściwego sposobu przyjmowania leków przez pacjentkę, procedur laboratoryjnych, doświadczenia embriologa przeprowadzającego poszczególne etapy zapłodnienia i hodowli zarodków, receptywności endometrium
• Związanych z postępowaniem po transferze zarodków: od narażenia na stres i czynniki, które mogą wpłynąć na implantację, utrzymania ciąży oraz na sam przebieg porodu.